Het dak van de wereld

Na een vermoeiende busreis in een kleine bus vol rokende, rochelende en kotsende Chinezen met keiharde Chinese popmuziek van Lijiang naar Shangri-La (terwijl we een luxe touringcar hadden verwacht...), hebben mijn ouders in combinatie met de armoede onderweg, de drukte en chaos, de hitte, de extreem vieze wc's, het totaal andere eten, de viezigheid op straat...toch enigszins last van een kleine cultuurshock. Daarom gaan we om even bij te komen eten in een luxe Amerikaans restaurant om te genieten van een big pizza (die achteraf iets te big blijkt te zijn;)). In ons hotel staat tot onze grote verbazing aangekondigd dat het weer mogelijk is als buitenlanders naar T-bet te reizen. We gooien al onze reisplannen om en gaan gelijk aan de slag om een permit te regelen, wat kan in een speciaal kantoortje in het hotel (maar wel een hoop gedoe met zich meebrengt...). Ondertussen bezoeken we het Ganden Sumtseling Gompa klooster aan de rand van de stad. Het doet al erg T-betaans aan...
Verder maken we een dagtocht naar het Napa Lake en een bijbehorend dorpje. De omgeving is werkelijk schitterend en uitgestrekt, waterbuffels trekken door het water boomstammen naar het volgende dorp, en in een klein schooltje maken we kennis met de leraar en zijn leerlingen. Bij een familie thuis kunnen we genieten van een plaatselijke lunch, een soort plat brood met yakkaas en niet te vergeten yakthee. Na een eerste slokje krijg ik de zoute smaak van de thee de rest van de dag niet meer weg uit mn mond...dat is even wennen!
Shangri-La is een stuk minder toeristisch dan Dali en Lijiang, het doet echter en puurder aan, en niet te vergeten heel erg mooi! Na drie dagen vliegen we alweer over de Himalaya richting Lhasa.
Bij het hotel zijn ze zo blij met de eerste buitenlandse gasten sinds drie maanden dat ze ons al met zn zessen staan op te wachten op straat en joelend al onze koffers naar het hotel dragen. Het hotel, het voormalig Nepalees consulaat, heeft stijlvolle kamers en 's ochtends vroeg is iedereen al in rep en roer om voor ons een heerlijk ontbijt te maken. (en dan te bedenken dat we de enige gasten zijn, en een van de weinige buitenlanders in Lhasa...)
Een bezoek aan het Potala paleis kan natuurlijk niet ontbreken, erg indrukwekkend. De vele vertrekken worden streng bewaakt en beveiligd...(net als de rest van de stad) Ook Norbulinka, oftwel het zomerpaleis, is erg de moeite waard. In de Dazhaosi tempel is te merken hoe devoot men hier is, in lange rijen wacht men om in ieder vertrek voor Buddha te bidden. Monniken zingen en maken muziek, erg mooi. Vanaf het dak van de tempel hebben we uitzicht over de stad en op het Potala paleis. Bij de ingang van de tempel is het ook druk met biddende mensen.
Voor een dagtocht naar het Namco Lake huren we een jeep, waar we helaas meerdere keren met pech mee langs de weg staan... Gelukkig krijgt de bestuurder de jeep elke keer weer aan de praat door een slangetje uit te zuigen. Het heilige Namco Lake op ruim 4700 meter hoogte is het hoogste zoutwatermeer ter wereld en werkelijk van betoverende schoonheid. Mijn moeder krijgt last van hoogteziekte en mijn vader wordt bijna beroofd door alle nomadenkinderen die met hun kleine handjes overal kunnen komen...hierdoor kunnen we niet al te lang blijven, maar desondanks hebben we onze ogen uitgekeken...zo mooi!
In T-bet zijn de afstanden enorm, voor het Namco Lake hebben we totaal ruim 7 uur gereden...bovendien zijn sommige delen van T-bet nog afgesloten voor toeristen, en heb je voor elk deel weer een andere permit nodig... Na 4 dagen hebben we een goede indruk van T-bet; het was erg indrukwekkend en aangrijpend, om verschillende redenen...
Bij vertrek krijgen we van de ontzettend lieve en behulpzame mensen van het hotel een sjaal als afscheidskado (nog bedankt voor de tip Konrad!)
Onze tussenstop in Chengdu benutten we door panda's te kijken. Omdat de panda's alleen 's ochtends vroeg actief zijn als ze eten krijgen (50 kilo bamboe per dag...) en de rest van de dag slapen, staan we al om 8 uur in de morgen te genieten van de toch wel ontzettend schattige panda's. Ook nemen we een kijkje in Dufu's Cottage, een van China's meest beroemde dichters.
Vanuit Chengdu vliegen we verder naar Sanya, Hainan. Na drie weken te hebben gereisd, ontzetten veel gezien en gedaan te hebben, vele indrukken en kilometers verder, besluiten we dat het tijd is om te relaxen en uit te rusten aan het strand van Hainan, een tropisch eiland en het meest zuidelijke puntje van China. In een luxe hotel met zwembad en privestrand aan de Zuid-Chinese zee genieten we 6 dagen van zon, zee, strand, palmbomen, heerlijk Japans eten en voetmassage. Opvallend veel Russen bevolken de hotels, stad en strand, te merken aan alle Russische bordjes onderweg en we regelmatig in het Russisch worden aangesproken. Tot mijn verbazing krijgt een Russisch jongetje een kwart deel slagroomtaart naar binnen gevoerd bij het ontbijt buffet!
Vanuit Sanya vliegen we in ruim 3 uur terug naar Beijing, en landen we op het meest kleine en chaotische vliegveld wat ik ooit heb gezien. Er is slechts 1 bagageband waar alle Chinezen omheen staan te dringen en duwen. De laatste dagen in Beijing besteden we vooral aan de laatste souvenirs en kleding shoppen op de Silkmarket en Panjiayuan (antiekmarkt), een bezoek aan de Lama en Confucius tempel en een laatste uitzicht over de Verboden Stad en Beijing vanuit Beihai park. De reis eindigen we in een karaokebar, waar mn ouders klassiekers van de Beatles en Elvis meezingen.
Op het vliegveld van Beijing wuif ik ze met tranen in mn ogen uit tot ze verdwijnen achter de douane. Het is over, het is voorbij...de reis waar we alle drie zo naar toe hebben geleefd...ik heb er echt van genoten, het was geweldig met mijn ouders 4 weken door China te reizen en ze kennis te laten maken met verschillende kanten van het enorme land!
Ondertussen zijn ze alweer een week terug in Nederland. In Beijing wordt het steeds leger en stiller, omdat ik afscheid heb moeten nemen van veel vrienden die alweer terug naar huis gaan. Het is vreemd om te beseffen dat ik de meesten voorlopig niet meer zal zien en dat mijn tijd aan Peking University er met het ophalen van mijn diploma er echt op zit. Afscheid nemen blijft toch wel een van de moeilijkste dingen na een jaar heel intensief met elkaar te hebben opgetrokken, gestudeerd, gereisd, gefeest, tripjes gemaakt, ontzettend veel meegemaakt en gedeeld...
De afgelopen tijd krijg ik vaak de vraag wanneer ik nu eindelijk weer eens terugkom naar Nederland voordat ik eind september weer voor een jaar naar Londen vertrek...25 augustus land ik weer op Schiphol! De laatste 5 weken in Beijing ben ik vooral bezig met Chinees studeren aan de Summerschool van BLCU (Beijing Language and Culture University) en niet te vergeten de Olympische Spelen die nu toch echt steeds dichterbij komen!